Sensiz Olmaz

Herşey o bayrağın altındaki kuytu köşeye çekilip, sakince kendimle konuşmamla başlamıştı. Gecenin saati, ayın yönü önemli olmuyordu. Bulut varmış, yağmur yağmış, umursamazdım. Sonuçta ordaydı, ya aşağıda ya yukarda, orda bir yerlerde. Ne zaman çok yalnız hissetsem, kendimle değil de onla konuşurmuşum hissi kaplardı içimi. Yollar beni Eskişehirden koparttığında, bir İstanbul akşamında, gözüme göz kırptı. Ben hala burdayım der gibi. Peşinden yakamozunu da getirmişti ama çok da umurumda değildi. Sevmek fazlalıkları gerektirmezdi çünkü, varlık yeterdi. İçim rahatlamıştı o an. Hiç ayrılmayacaktık. 

Ay, dede olduğundan beri armağan gibi bana. O ışığı ne zaman görsem içime bir umut saplanıyor o yüzden. O umut da alıyor beni hep aynı şarkıya götürüyor.

"Sensiz olmaz."