Gidebilirsem

Uyumak için yatakta dönüp dururken kalp sesinizi duymak kadar iğrenç bir şey yok sanırım.

O ses uyutmaz insanı, ve normal değildir de zaten.

Geçtiğimiz aylarda yaşadığım travmatik olayların üstünden sadece bir kaç ay, bir kaç gün, bir kaç dakika geçti. Üstelik zamanın bambaşka bir boyut olduğunu tam da anlamışken böyle yavaş geçmesini algılayamadığım anlarda geçen, bir kaç dakika işte.

Ne gariptir ki, insanın sadece kendiyle çözebileceği sorunları olduğunda, bunu anlayıp, başka hiç bir şeye ihtiyaç duymadan yaşamaya gayret ettiği, bir nebze nefes alıp, bir de utanmadan o nefesi verdiği zamanlardayım. Ne bir dosta, ne bir yazıya, ne de bir düzene ihtiyacım var. Kimsesizliğe, yalnızlığa en çok da sessizliğe ihtiyaç duyuyorum.

Bilerek ve isteyerek oraya kendimi sürüklüyorum.

Bir sürü insanla, bir sürü yazıyla ve birden çok düzenle baş etmek yormuş olucak ki, şimdilik böyle yaşamak kolayıma geliyor.

Ve kalp atışlarımı duymamak için dua ediyorum.

Uyuyamamak zor zanaat. Hele ki bir de konuşmak istemeyip, sadece uyumak isterken, uyuyamamak..

Umarım hiç biriniz, dostum düşmanım hiç biriniz, bu kadar çaresiz ve akıl dışı bir durumla karşılaşmazsınız. Zira halim içler acısı da olsa, hala dimdik ayakta durmaya çalışmak bünyemi zorluyor ve kalbime vuruyor. Heyecan gibi bir kalp atışı ama, aslında hastalıklı ruh halimin en büyük yan etkisi. Öyle bir yan etki ki, ne iç huzurumu yakaladığımda geçiyor, ne de sakinleşmeye çalışıp unuttum sandığım da.

- İyileşmeliyim.

Uğraştığım bir sürü sağlık probleminden bahsetmiyorum. Ruhumdan, ruhumun derinliklerinde beni mahveden hastalığımdan bahsediyorum.

Uykum bölük bölük. Kötü rüyalar, hep aynı rüyalar tekrarlıyor. Bütün oklar depresyonu gösteriyor, sessizce okları geri çevirmeye çabalıyorum. Ne bir alkol eylemiyle, ne bir küfürle, ne de bir sinir harbiyle iyileşmeye çalışıyorum. Ne bir dostla, ne bir sevgiyle, ne de büyük bir mutlulukla iyileşemem artık.

Korkutuyor biliyorum. Etrafımda olan herkesi bu sessizliğim korkutuyor. Ben de bu zamanlarda çoğunlukla kendimden korkuyorum. Sigara yakarken söndüreceğim anı düşünüyorum. Araba kullanırken aniden durmak istiyorum. Güneş batacaksa derinleşiyorum, karanlık çöktüğünde havaya değil de sanki omuzlarıma çöküyor gibi hissediyorum. 

Yüzleştiklerim kulağıma sessizce "Beni benimle bırak giderken" diyor. 

Bense yüksek sesle, "Gidebilirsem" diyorum... 

"Ah bir gidebilirsem, gideceğim!!!"