Döngü

"Neyse, bunları seninle konuşamam.
Bunları dostlarıma da anlatamam. Ki hayat onları bile çaldı elimden.
Anneme babama anlatamam.
Kendimle hele hiç konuşamam.
İnsan sevmediği biriyle konuşamaz ki."

Bugünlerde bir dal sigarayla hiç kimseyle olamadığım kadar yakınım. Arabamın direksiyonuyla da öyle. Hatta harfler kelimeler cümleler ile daha çok kardeş oldum. Aileyim onlarla. Ama yok yahu, siz yine de anlatın. Ben dinlerim. Sigaram da dinler. Hem benden alışkın o iç çekmelere.

Hadi dinliyorum.

~ Boşluktasın öyle mi? Hedeflerine uzaksın. Ah, hayat çok zor değil mi?
~ Sevdin öyle mi? Çok sevdin. Ah, yazık sana. Sevmemek lazım aslında değil mi? Acı tecrübelerle sabit.
~ Anlat anlat. Neredesin şimdi? Yalnız mısın? Ah, yalnızlık çok zor değil mi? Bazen de ihtiyacın.
~ Söylesene neyin var? Yapabileceğim bir şey?
~ Ne demek daha önce duymadım?
~ Daha önce kimseye sormadın mı yani ihtiyaçlarını?
~ Ee, sen, daha biraz önce çok sevdim demiştin. Sevmeyi bilen biri olarak nasıl? bilemezsin sormayı?
~ Peki ya sarılmayı? Birinin hıçkıra hıçkıra ağlamasına izin verip, onunla ağlamak isteyip üzülmesin diye gözyaşlarını içine akıttığın hiç mi olmadı yani?

Benden kötüymüşsün be dostum sen..

Bugünlerde bir dal sigarayla hiç kimseyle olamadığım kadar yakınım. Arabamın direksiyonuyla da öyle. Hatta harfler kelimeler cümleler ile daha çok kardeş oldum. Aileyim onlarla. Neyse anlat sen yine de. Sen yapmadın ama senin için yine gülümserim ben. Sigaram da gülümser. Hem benden alışkın o karşısındaki ağlarken, güçlü kalıp gülümsemeye.

"Neyse, bunları seninle konuşamam.
Bunları dostlarıma da anlatamam. Ki hayat onları bile çaldı elimden.
Anneme babama anlatamam.
Kendimle hele hiç konuşamam.
İnsan sevmediği biriyle konuşmaz ki."