Baba evinden ilk ayrılışım üniversite yolculuğumda oldu. Hiç de koymamıştı. 5 sene paşalar gibi yaşadım. Dönerken de korka korka döndüm... Ya anlaşamazsak? Ya özgürlüğüm elden giderse?
Şimdi neden böyleyim.. Büyüdüm mü?
O eşyaları tek tek katlarken gizli gizli akıttığım gözyaşının haddi hesabı yok..
Bugün başka şehire gelin gitseydim ne bok yicektim?
Neden böyle oldum... Ne yani, yaşlandım mı?
Çok zorlanıyorum..
Bu odadan ayrılacağım için, çok zorlanıyorum..
Evet yeni bir hayat, yepyeni bir ev.. Üstelik herşeyi tam istediğim gibi bir ev..
Ama neden böyle hissettim.? Neden bu kadar ağladım?
Tam 1 hafta sonra bugün bu evden çıkmış olduğumda tekrar bu yazıyı okuyarak, yazarken nasıl ağladıysam aynen öyle hüngür hüngür ağlamayı planlıyorum..
Odamda bir sigara daha yakayım da, derin derin çekeyim içime..
Sonra da durdurabilirsem gözyaşlarımı sileyim..
Hadi Bubuksultan.
Belki de yıllarca yatmak istemediğin yatağına sarılarak uyu bu gece..
Günler sonra koşarak gelip boyunlarına sarılıp, hiç ayrılmamak için dua edeceğin ailene sarılarak uyu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder